سر راحت به بالین می گذاری

تو صاحب درد بودی ناله سر کن

خبر از درد بی دردی نداری

بنال ای دل که رنجت شادمانی است

بمیر ای دل که مرگت زندگانی است

مباد اندم که چنگ نغمه سازت

ز دردی بر نیانگیزد نوائی

مباد اندم که عود تاروپودت

نسوزد در هوای آشنائی

دلی خواهم که از او درد خیزد

بسوزد عشق ورزد اشک ریزد

به فریادی سکوت جانگزا را

بهم زن در دل شب های و هو کن

وگر یارا فریادت نمانده است

چو مینا گریه پنهان در گلو کن

صفای خاطر دل ها ز درد است

دل بی درد همچون گور سرد است!